Terugblik

Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk. Mijn collega besluit de voeten van de dakloze vrouwen met wie ik werk te masseren. Ik kijk haar enigszins bedenkend aan en vraag mijzelf af of ik dat ook zou durven. Iemands voeten masseren. Ik krijg er geen fijn gevoel bij. Ik observeer mijn collega voor enkele minuten en probeer dan toch een poging te wagen. Met wat olie begin ik zachtjes de voeten van een oudere vrouw te masseren. Ik kijk naar haar voeten die een zwaar leven achter de rug lijken te hebben. Haar voeten zijn misvormd, gebogen tenen en haar nagels zien er verkalkt uit. De vrouw laat merken dat haar voeten pijn doen terwijl ik zachtjes door masseer. Als ik een paar maanden later in een landelijke krant lees dat deze vrouw niet lang hierna is overleden wordt ik stil. Ik denk aan de plaatsen waar haar voeten haar hebben gebracht in haar leven. Die misvormde voeten die ik nu nog steeds voor me zie.

Ook mijn eigen voeten brengen me op onbekende plekken. Ik mocht al op de Chinese muur staan en de Klaagmuur aanraken. Toch blijven mijn verblijf in Ghana en op Bonaire mij waarschijnlijk langer bij. De mensen, de cultuur en het land. Het heeft allemaal indruk op mij gemaakt. Indrukken die ik soms nog een plek moet geven. Als je reist stap je in een andere wereld. In Ghana heb ik gezien wat het 'leven op straat' inhoudt en op Bonaire heb ik gehoord wat het 'leven van de straat' betekent. Ik heb geleerd hoe het is om als mens tegenover een mens te zitten en te luisteren naar een verhaal. Geleerd dat we als mens tegelijkertijd sterk maar ook zwak kunnen zijn. Sterk om te vechten voor onze dromen maar tegelijkertijd zwak om ze te volbrengen. En weer moet ik denken aan de misvormde voeten van deze vrouw, waarschijnlijk sterk genoeg om haar te dragen maar te zwak om door te gaan.

De jongen

Een paar jaar geleden moest ik er niets van hebben. Nu begint lezen langzaam een dagelijkse bezigheid te worden. Dikke pillen liggen er op mijn boekenplank met daarin prachtige verhalen die tot leven komen als ik de bladzijden omkeer. En alhoewel het boek De vliegeraar al bijna 10 jaar in de Nederlandse boekhandels ligt heb ik het boek als laatbloeier nog maar net gelezen. Zo snel als ik het boek uit had net zo graag wilde ik naast de kleine Hassan staan in hartje Kaboel. Zijn hand stevig vast houden en hem beschermen tegen situaties van pijn en verdriet. Voor hem opkomen  en hem laten weten dat ik alles heb gezien en gehoord. Maar zelfs met mijn sterke inlevingsvermogen kon ik Hassan niet beschermen tegen het lot dat op hem wachtte in zijn eigen verhaal.

En daar sta ik dan. Niet in Kaboel maar in Kumasi. En ook nu lijkt een verhaal voor mij tot leven te komen. We lopen door een modderige wijk. Ik zie tenten van plastic, vuurtjes en honden om mij heen. Vrouwen die aan het koken zijn of de was ophangen. In de verte zie ik een paar jongens voetballen. Als we dichterbij komen zie ik acht bruine platte dozen op een rij. Op deze dozen liggen acht jongens.  De jongens slapen moeiteloos door het lawaai heen dat ik om me heen hoor. Ik kijk nog een keer goed naar een van de dozen, de doos komt me bekend voor. Het is de doos die ik wel eens naast de prullenbak zie staan in mijn moeders keuken.  De doos waar ik dan mijn vuilnis in gooi.

Ik zie een bekend gezicht. Een jongen met wie ik gisteren heb gesproken. Hij ligt ook op een doos en wordt net wakker. We groeten elkaar vriendelijk. Ik kijk naar zijn blote voeten en zie een gele doek om zijn rechtervoet gewikkeld. De jongen vertelt dat hij een maand geleden is gekapt met een mes en wijst mij zijn wond. Ik hoor daarna verhalen over jongens die elkaar verkrachten, meiden die geld verdienen in de prostitutie en een meid die zegt dat ik haar baby wel kan meenemen.

Daar sta ik dan in de modder naast een bruine kartonnen doos. Later op de dag ben ik wat stil en wil ik even alleen zijn. Net als de boeken op mijn boekenplank voel ik mij geraakt door dit verhaal - maar nu omdat ik er zelf bij was.

International Day For Street Children 2012

Gisteren hebben we met een grote groep volwassenen en kinderen een wandelmars gelopen in het centrum van Kumasi. Er waren studenten, vrijwilligers en ook de kinderen zelf liepen mee. Op deze dag werd er aandacht besteed aan de rechten van de kinderen die op straat leven in Kumasi. Veel kinderen die op straat leven worden hier slecht behandeld. Er heerst hier het idee dat ze dieven zijn en de kinderen worden vaak slecht behandeld en zelfs misbruikt. Ik heb gisteren tijdens de wandelmars meerdere malen gezien hoe volwassen de kinderen sloegen zonder reden. Een vrouw riep dat haar kinderen nooit op straat zullen leven. Alhoewel ik denk dat enkel het begin en eind van ons leven voor ons bekend is hoop ik voor deze vrouw en iedere ouder dat hun kind nooit op de straat beland.

Ghana

Ik ben in Ghana! We lachen en kijken om ons heen. En zo word er ook naar ons gekeken, gelachen en gewezen.  De eerste 2 nachten hebben we in Accra doorgebracht waarna we met de bus zijn vertrokken naar Kumasi een stad in de regio Ashanti. Na een busreis (die startte met een preek en gebed) van 5 uur zijn we veilig en wel aangekomen. Kumasi is een levendige en erg drukke stad. De mensen zijn constant in beweging en werken hard. Ze verkopen van alles op de markt maar ook op de weg. Blikken sardien, pennen, zakdoeken en zelfs doodskisten zie je voorbij komen.

De eerste dagen hebben Bojoura en ik elkaar regelmatig verbaasd aangekeken. We maken hier toch wel aparte situaties mee. Soms moet ik enorm lachen maar doe dat dan wijselijk niet. Bij de douane al vraagt de medewerker of ik getrouwd ben en wanneer ik dat van plan ben? Vervolgens wachten we 4 uur op het vliegveld omdat de medewerker van het hotel de boeking niet heeft doorgegeven. En ook hier in Kumasi blijf ik lachen. Zitten we in een trotro (lokaal vervoer) valt de deur uit zijn voegen. Een jongen die verteld dat het zijn levensdoel is om een blanke vrouw te trouwen en de eerste ochtend in het hostel worden we om 05.00 gewekt door een radio met luidsprekers op straat waaruit een luide vrouwenstem galmt. Het dorp waar we verblijven ligt aan een grote weg. Gisteren was het wasdag en na zeker 5 uur lang kleren op de hand wassen zijn we elektriciteit gaan kopen bij de benzinepomp!

Woensdag ben ik voor het eerst op het Street Children Project geweest. Dagelijks bezoeken circa 20 kinderen het project waar ze rusten, lessen volgen en activiteiten doen. De eerste dag was ik toch wel even stil na het ontmoeten van de kinderen. Ik heb als hulpverlener al veel gewerkt met mensen die het niet altijd even makkelijk hebben. Maar bij het zien van kinderen die vuil zijn, onder de wonden zitten en op straat leven moet ik wel even slikken. De eerste dag heb ik Engels geoefend met een jongen van 15 jaar. Veel van de kinderen hebben hun  basisschool niet afgemaakt en kennen het alfabet en de getallen niet. Deze jongen kent het alfabet redelijk en wilde het daarom nog een keer oefenen. Verder heb ik kennis gemaakt met een aantal kinderen en spelletjes met hen gespeeld.

Volgend week ga ik mee de straat op naar de plekken waar de kinderen leven. De medewerkers gaan dagelijks naar de kinderen toe om hen uit te nodigen voor het project. Hier vertel ik meer over in mijn volgende blog!

Bloggin

Het is zover! Mijn eerste echte blog in het digitale wereldje. Schrijven vind ik altijd leuk en na een korte zoektocht naar een eenvoudige blog ben ik hier terecht gekomen.

Nu heb ik wel een leuke reden om een blog te starten. Samen met Bojoura ga ik 3 maanden naar Ghana! Mijn super grote backpack is al ingepakt en ik heb al een paar slapeloze nachten achter de rug. Dan denk ik over van alles na, behalve over Ghana. Het malen begint rond middernacht en gaat door tot in de vroege uurtjes.

Vroeger gingen mijn klasgenootjes en ik vaak stiekem naar een Ghanees winkeltje op een steenworp afstand van onze school. Achter de gymzaal liepen we stilletjes door een modderige berm naar de autoweg. Daar aangekomen renden we zonder te veel aandacht te besteden aan de verkeersregels de enge kruising over. Bij het winkeltje kochten we geen Ghanese producten maar wel een zakje zonnepitten voor 25 cent. Waarvan de schilletjes al vaak een half uur later verspreid lagen over de vloer van het klaslokaal. Dit was ons geheim tot de meester ons een keer over de kruising zag rennen en dreigde ons ouders in te lichten, ons avontuur was natuurlijk per direct afgelopen. En nu na ruim 15 jaar mag ik dan toch het avontuur voortzetten en nu in Ghana zelf!