De jongen

Een paar jaar geleden moest ik er niets van hebben. Nu begint lezen langzaam een dagelijkse bezigheid te worden. Dikke pillen liggen er op mijn boekenplank met daarin prachtige verhalen die tot leven komen als ik de bladzijden omkeer. En alhoewel het boek De vliegeraar al bijna 10 jaar in de Nederlandse boekhandels ligt heb ik het boek als laatbloeier nog maar net gelezen. Zo snel als ik het boek uit had net zo graag wilde ik naast de kleine Hassan staan in hartje Kaboel. Zijn hand stevig vast houden en hem beschermen tegen situaties van pijn en verdriet. Voor hem opkomen  en hem laten weten dat ik alles heb gezien en gehoord. Maar zelfs met mijn sterke inlevingsvermogen kon ik Hassan niet beschermen tegen het lot dat op hem wachtte in zijn eigen verhaal.

En daar sta ik dan. Niet in Kaboel maar in Kumasi. En ook nu lijkt een verhaal voor mij tot leven te komen. We lopen door een modderige wijk. Ik zie tenten van plastic, vuurtjes en honden om mij heen. Vrouwen die aan het koken zijn of de was ophangen. In de verte zie ik een paar jongens voetballen. Als we dichterbij komen zie ik acht bruine platte dozen op een rij. Op deze dozen liggen acht jongens.  De jongens slapen moeiteloos door het lawaai heen dat ik om me heen hoor. Ik kijk nog een keer goed naar een van de dozen, de doos komt me bekend voor. Het is de doos die ik wel eens naast de prullenbak zie staan in mijn moeders keuken.  De doos waar ik dan mijn vuilnis in gooi.

Ik zie een bekend gezicht. Een jongen met wie ik gisteren heb gesproken. Hij ligt ook op een doos en wordt net wakker. We groeten elkaar vriendelijk. Ik kijk naar zijn blote voeten en zie een gele doek om zijn rechtervoet gewikkeld. De jongen vertelt dat hij een maand geleden is gekapt met een mes en wijst mij zijn wond. Ik hoor daarna verhalen over jongens die elkaar verkrachten, meiden die geld verdienen in de prostitutie en een meid die zegt dat ik haar baby wel kan meenemen.

Daar sta ik dan in de modder naast een bruine kartonnen doos. Later op de dag ben ik wat stil en wil ik even alleen zijn. Net als de boeken op mijn boekenplank voel ik mij geraakt door dit verhaal - maar nu omdat ik er zelf bij was.