Terugblik

Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk. Mijn collega besluit de voeten van de dakloze vrouwen met wie ik werk te masseren. Ik kijk haar enigszins bedenkend aan en vraag mijzelf af of ik dat ook zou durven. Iemands voeten masseren. Ik krijg er geen fijn gevoel bij. Ik observeer mijn collega voor enkele minuten en probeer dan toch een poging te wagen. Met wat olie begin ik zachtjes de voeten van een oudere vrouw te masseren. Ik kijk naar haar voeten die een zwaar leven achter de rug lijken te hebben. Haar voeten zijn misvormd, gebogen tenen en haar nagels zien er verkalkt uit. De vrouw laat merken dat haar voeten pijn doen terwijl ik zachtjes door masseer. Als ik een paar maanden later in een landelijke krant lees dat deze vrouw niet lang hierna is overleden wordt ik stil. Ik denk aan de plaatsen waar haar voeten haar hebben gebracht in haar leven. Die misvormde voeten die ik nu nog steeds voor me zie.

Ook mijn eigen voeten brengen me op onbekende plekken. Ik mocht al op de Chinese muur staan en de Klaagmuur aanraken. Toch blijven mijn verblijf in Ghana en op Bonaire mij waarschijnlijk langer bij. De mensen, de cultuur en het land. Het heeft allemaal indruk op mij gemaakt. Indrukken die ik soms nog een plek moet geven. Als je reist stap je in een andere wereld. In Ghana heb ik gezien wat het 'leven op straat' inhoudt en op Bonaire heb ik gehoord wat het 'leven van de straat' betekent. Ik heb geleerd hoe het is om als mens tegenover een mens te zitten en te luisteren naar een verhaal. Geleerd dat we als mens tegelijkertijd sterk maar ook zwak kunnen zijn. Sterk om te vechten voor onze dromen maar tegelijkertijd zwak om ze te volbrengen. En weer moet ik denken aan de misvormde voeten van deze vrouw, waarschijnlijk sterk genoeg om haar te dragen maar te zwak om door te gaan.